Een rondje door the amazing South West
09 Februari 2019 | Australië, Perth
We zijn een paar dagen in en rond Perth gebleven. De stad heeft geen grote toeristische trekpleisters. Het bekendst is de belltower, een torentje uit 2000 waar klokken inhangen die in Engeland afgedankt waren. Aardig, maar niet spectaculair. Toch vonden we Perth een leuke stad, de sfeer was prima. Dat kwam ook doordat het Fringe festival aan de gang was. Dit is te vergelijken met de parade in Nederland maar dan groter en op meerdere locaties. We herkenden zelfs een paar tenten van de parade en vroegen ons af hoe het zat. De dame in de koffietent kwam inderdaad uit Nederland en vertelde dat er veel Nederlanders waren. Niet alleen als horecapersoneel maar ook een paar artiesten en dat er zeven containers met tenten en spullen verscheept waren. Je verwacht het niet. We zijn nog naar een paar voorstellingen geweest. Vanwege mogelijke taalbarrièrre bezochten we geen cabaret en zo komt het dat we voor de komende tijd even genoeg degenslikkers (met gespleten tong die met een degen in zijn keel een salto maakt waarna de kinderen op de eerste rij snel naar buiten vluchten), vuurspuwers en ander spektakel gezien hebben.
Vanuit Perth zijn we maandag de 28e met de boot naar Rottnest Island gegaan. Een mooi vakantie-eiland en hier hebben we weer een nieuw dier gezien: de quokka. Dat is een soort mini kangoeroe. Als hij niet rechtop zit dan heeft hij iets weg van een rat en de Nederlander die ooit als eerste Europeaan hier aan land kwam dacht dan ook dat hij op een eiland vol grote ratten was aangekomen. Vandaar de naam Rottnest Island. We hadden fietsen gehuurd om het eiland rond te kunnen fietsen. Aangezien de fietsen van zeer matige kwaliteit waren en het eiland vrij heuvelachtig is, viel dat nog niet mee.
De volgende dag namen we de trein naar Fremantle; half uurtje vanuit Perth. Hier hebben we een interessante rondleiding gehad in de oude gevangenis. Engeland stuurde gevangenen naar Australië en het eerste wat ze moesten doen was hun eigen gevangenis bouwen. De gids die de rondleiding gaf wist het allemaal zeer levendig te vertellen, alsof hij er zelf bij was geweest. Daarna zagen we nog een museum met scheepswrakken. Veel Nederlandse schepen zijn voor de kust van West Australië vergaan waaronder de Batavia. Entree was gratis anders is het toch een beetje cru dat we voor “onze” eigen schepen moeten betalen.
Woensdag hebben we de huurauto opgehaald en vertrokken we uit Perth. Via Busselton met de langste pier van het zuidelijk halfrond (1,8 km) gingen we naar onze volgende bestemming; Margareth River. In het nationaal park Leeuwin-naturaliste hebben we delen van het cape to cape wandelpad gelopen. Schitterende kustlijn met rotsen en hoge golven. Ook bekeken we twee grotten, heel bijzonder maar moeilijk te fotograferen. En zagen we daar een man met een stofzuiger? Jawel, de gids legt uit dat in de grotten wordt gestofzuigd.
Het Wildlife was weer volop aanwezig rond Margareth River; toen we een stukje door een bos reden, stak een grote emu over en bij een strandje kwamen tientallen grote roggen aangezwommen. Ze kwamen gewoon naar je toe.
Na en paar dagen reisden we door naar Albany. Onderweg stopten we bij de Gloucester tree. Dat is een karri boom van ongeveer 60 meter hoog. Karri bomen staan hier veel. Het is een soort eucalyptus en een van de hoogste bomen ter wereld. Deze Gloucester tree was speciaal omdat je er in kon klimmen. Vroeger zat hier namelijk de hele dag iemand bovenin om te kijken of er ergens een bosbrand was. Nu niet meer, maar de spijlen om naar boven te klimmen zaten er nog. We hebben een (klein) stukje geklommen maar de hele 60 meter durfden we niet aan. Dat er nog nooit iemand naar benden is gevallen kun je bijna niet geloven, vooral naar beneden was best eng. De Aussies zijn hier vrij simpel in, at your own risk. Stukje verderop hadden ze gelukkig een tree top walk gebouwd. Daarmee kon je op een stevige installatie langs de boomtoppen lopen. Zodoende konden we het toch nog van bovenaf bekijken.
Aangekomen in Albany is te merken dat de schoolvakanties nu echt afgelopen zijn. Op het vakantiepark nu vooral grey nomads (first adventure and then dementia stond er op een caravan) en Aziaten die vakantie hebben vanwege Chinees nieuwjaar. De temperatuur is prima, voor in de twintig graden. In de avond zelfs onder de twintig dus spijkerbroek en lange mouwen voor het eerst in twee maanden uit de koffer.
Albany is oa bekend omdat in de eerste Wereldoorlog van hieruit tientallen schepen met soldaten uit Australië en Nieuw Zeeland naar het front vertrokken. Dit is de start van Anzac; Australian and New Zealand Army Corps. Er is een museum waar je het verhaal van een aantal van die soldaten kunt volgen, diverse monumenten en bomen ter ere van gesneuvelden. En tot april is er ‘field of light - avenue of honour’ een kunstwerk van Bruce Munro waarbij ‘s avonds 16.000 lampjes schijnen. Echt schitterend. Dit onder het motto: let us live in peace, not in war’.
Verder in de buurt bij Albany een paar mooie wandelingen gemaakt. Goed te doen met deze temperaturen. Eentje naar little beach dat jaarlijks hoog eindigt in de verkiezing van het mooiste strand van Australië. Terecht. En eentje naar bald head (wandeling niet alleen voor Hans). Prachtig wandelpad over een rots met aan twee kanten zee. De uitzichten en rotsen zijn iedere keer weer fascinerend en steeds anders.
Donderdag de zevende vertrokken we uit Albany om naar Hyden te gaan. Ongeveer 350 km dus onderweg nog tijd voor het beklimmen van Bluff Knoll, een berg van 1100 meter. Dit was er eentje in de categorie ‘waarom doen we dit eigenlijk?’ Een uur en een kwartier klimmen (600 meter klimmen in 3,2 km), heel vermoeiend. Maar toch de moeite waard met 360 graden uitzicht. Wel koud op de top door de harde wind. En daarna een uur en een kwartier afdalen. Daarna door eindeloze graanvelden naar Hyden gereden waar we de volgende dag de wave rock bekeken hebben. Weer een heel bijzonder natuurfenomeen. Daarna door naar Perth (weer honderden kilometers graanvelden) vanwaar we zaterdagochtend vertrekken voor de laatste etappe in Australië: Tasmanië. We zitten nu op het vliegveld, over een uurtje vliegen we naar Melbourne en daar stappen we over voor de vlucht naar Hobart. Tassie here we come!
Vanuit Perth zijn we maandag de 28e met de boot naar Rottnest Island gegaan. Een mooi vakantie-eiland en hier hebben we weer een nieuw dier gezien: de quokka. Dat is een soort mini kangoeroe. Als hij niet rechtop zit dan heeft hij iets weg van een rat en de Nederlander die ooit als eerste Europeaan hier aan land kwam dacht dan ook dat hij op een eiland vol grote ratten was aangekomen. Vandaar de naam Rottnest Island. We hadden fietsen gehuurd om het eiland rond te kunnen fietsen. Aangezien de fietsen van zeer matige kwaliteit waren en het eiland vrij heuvelachtig is, viel dat nog niet mee.
De volgende dag namen we de trein naar Fremantle; half uurtje vanuit Perth. Hier hebben we een interessante rondleiding gehad in de oude gevangenis. Engeland stuurde gevangenen naar Australië en het eerste wat ze moesten doen was hun eigen gevangenis bouwen. De gids die de rondleiding gaf wist het allemaal zeer levendig te vertellen, alsof hij er zelf bij was geweest. Daarna zagen we nog een museum met scheepswrakken. Veel Nederlandse schepen zijn voor de kust van West Australië vergaan waaronder de Batavia. Entree was gratis anders is het toch een beetje cru dat we voor “onze” eigen schepen moeten betalen.
Woensdag hebben we de huurauto opgehaald en vertrokken we uit Perth. Via Busselton met de langste pier van het zuidelijk halfrond (1,8 km) gingen we naar onze volgende bestemming; Margareth River. In het nationaal park Leeuwin-naturaliste hebben we delen van het cape to cape wandelpad gelopen. Schitterende kustlijn met rotsen en hoge golven. Ook bekeken we twee grotten, heel bijzonder maar moeilijk te fotograferen. En zagen we daar een man met een stofzuiger? Jawel, de gids legt uit dat in de grotten wordt gestofzuigd.
Het Wildlife was weer volop aanwezig rond Margareth River; toen we een stukje door een bos reden, stak een grote emu over en bij een strandje kwamen tientallen grote roggen aangezwommen. Ze kwamen gewoon naar je toe.
Na en paar dagen reisden we door naar Albany. Onderweg stopten we bij de Gloucester tree. Dat is een karri boom van ongeveer 60 meter hoog. Karri bomen staan hier veel. Het is een soort eucalyptus en een van de hoogste bomen ter wereld. Deze Gloucester tree was speciaal omdat je er in kon klimmen. Vroeger zat hier namelijk de hele dag iemand bovenin om te kijken of er ergens een bosbrand was. Nu niet meer, maar de spijlen om naar boven te klimmen zaten er nog. We hebben een (klein) stukje geklommen maar de hele 60 meter durfden we niet aan. Dat er nog nooit iemand naar benden is gevallen kun je bijna niet geloven, vooral naar beneden was best eng. De Aussies zijn hier vrij simpel in, at your own risk. Stukje verderop hadden ze gelukkig een tree top walk gebouwd. Daarmee kon je op een stevige installatie langs de boomtoppen lopen. Zodoende konden we het toch nog van bovenaf bekijken.
Aangekomen in Albany is te merken dat de schoolvakanties nu echt afgelopen zijn. Op het vakantiepark nu vooral grey nomads (first adventure and then dementia stond er op een caravan) en Aziaten die vakantie hebben vanwege Chinees nieuwjaar. De temperatuur is prima, voor in de twintig graden. In de avond zelfs onder de twintig dus spijkerbroek en lange mouwen voor het eerst in twee maanden uit de koffer.
Albany is oa bekend omdat in de eerste Wereldoorlog van hieruit tientallen schepen met soldaten uit Australië en Nieuw Zeeland naar het front vertrokken. Dit is de start van Anzac; Australian and New Zealand Army Corps. Er is een museum waar je het verhaal van een aantal van die soldaten kunt volgen, diverse monumenten en bomen ter ere van gesneuvelden. En tot april is er ‘field of light - avenue of honour’ een kunstwerk van Bruce Munro waarbij ‘s avonds 16.000 lampjes schijnen. Echt schitterend. Dit onder het motto: let us live in peace, not in war’.
Verder in de buurt bij Albany een paar mooie wandelingen gemaakt. Goed te doen met deze temperaturen. Eentje naar little beach dat jaarlijks hoog eindigt in de verkiezing van het mooiste strand van Australië. Terecht. En eentje naar bald head (wandeling niet alleen voor Hans). Prachtig wandelpad over een rots met aan twee kanten zee. De uitzichten en rotsen zijn iedere keer weer fascinerend en steeds anders.
Donderdag de zevende vertrokken we uit Albany om naar Hyden te gaan. Ongeveer 350 km dus onderweg nog tijd voor het beklimmen van Bluff Knoll, een berg van 1100 meter. Dit was er eentje in de categorie ‘waarom doen we dit eigenlijk?’ Een uur en een kwartier klimmen (600 meter klimmen in 3,2 km), heel vermoeiend. Maar toch de moeite waard met 360 graden uitzicht. Wel koud op de top door de harde wind. En daarna een uur en een kwartier afdalen. Daarna door eindeloze graanvelden naar Hyden gereden waar we de volgende dag de wave rock bekeken hebben. Weer een heel bijzonder natuurfenomeen. Daarna door naar Perth (weer honderden kilometers graanvelden) vanwaar we zaterdagochtend vertrekken voor de laatste etappe in Australië: Tasmanië. We zitten nu op het vliegveld, over een uurtje vliegen we naar Melbourne en daar stappen we over voor de vlucht naar Hobart. Tassie here we come!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
