Onverzekerd op pad

Vrijdag de 14e hebben we de auto opgehaald die we half januari in Adelaide weer moeten inleveren. Deze auto is maar half zo groot als die van de afgelopen dagen, maar goed we kunnen beginnen aan de trip van ruim 3000 km. We starten met een paar dagen in Kakadu National park. De rit er naar toe gaat prima. Je mag 130 km per uur. Wat we toch net iets te hard vinden aangezien de Stuart Highway en de Arnhem Highway tweebaanswegen zijn zonder middenberm ofzo waar enorme roadtrains met vier aanhangers je tegemoet komen. We hebben twee overnachtingen geboekt bij het mercure hotel in Jabiru. Een jabiru is een soort ooievaar die hier veel voorkomt. Het hotel is gebouwd in de vorm van een krokodil. Dat mercure een Franse keten is, wordt duidelijk door de waarschuwing ‘don’t put croissants in the toaster!’ Het dorpje Jabiru is heel klein, zo’n 1000 inwoners. Het is gebouwd nadat er begin jaren 80 een uranium mijn is geopend. Deze zou 40 jaar operationeel zijn en het plan is of was dat het dorp na die 40 jaar weer wordt afgebroken. Inmiddels zijn er plannen om het dorp om te bouwen naar luxe toeristische plek en de overheid schijnt al toegezegd te hebben bij nader inzien te voorzieningen niet per 2020 op te heffen.
De dagen in het Kakadu park brengen we door met hele korte wandelingen want langere wandeltochten worden vanwege de hitte afgeraden. Het is steeds tegen de 40 graden en het voelt door de luchtvochtigheid nog een paar graden warmer aan. Na een paar stappen ben je doorweekt en heb je weer een flesje water leeg. Waarschuwingen tegen zonnesteek staan bij de start van wandelpaden en dat zijn niet de enige waarschuwingen want we moeten ook oppassen voor krokodillen en buffels. Voor vliegen wordt niet gewaarschuwd maar die zijn knap irritant. We hebben zelfs af en toe een netje voor ons gezicht nodig. Maar desondanks zijn de wandelingen de moeite waard. We zien honderden vogels. Kaketoes zitten er het meest en die maken een oorverdovende herrie. Ook mooie rotsen, rotstekeningen van aboriginals, duizenden jaren oud, en schitterende uitzichten vanaf rotsplateaus. Op de terugweg naar het hotel reden we bijna een kangoeroe aan. Gelukkig was Hans nog net op tijd met remmen. Kangoeroe gered. ‘s Avonds heeft hij ter compensatie wel een kangoeroe steak besteld.
Zondag doorgereisd naar Cooinda Lodge en van daaruit hebben we maandagochtend een boottocht over yellow waters gemaakt. Dit was echt een hoogtepunt. We hebben ontelbaar veel vogels gezien (waaronder ijsvogels, lillyhoppers, jabiru’s, zee-arenden) en een stuk of tien krokodillen. Het waren zoutwaterkrokodillen (salties) en die zijn in tegenstelling tot de zoetwaterkrokodillen (freshies) erg gevaarlijk. We hadden even spijt dat we de krokodillenverzekering niet afgesloten hadden. Er is een Australische verzekeraar die tien dollar vraagt en als je overlijdt door toedoen van een krokodil dan levert dat 55.000 dollar op. Best een goeie deal. Maar omdat we dus onverzekerd waren tegen de salties zijn we maar niet te ver over boord gaan hangen voor een selfie. Onze gids legde uit dat de namen salties en freshies misleidend zijn omdat ze allebei in zowel zoet als zoutwater kunnen leven. Na deze fantastische tocht zijn we ruim 200 km verder gereisd, naar Katherine. Hier waren we drie nachten. Het is een plaats met ongeveer 6000 inwoners. Er is niet veel te doen en ivm wet season is er veel gesloten. We hebben dinsdag een boottocht door de Katherine gorge (kloof) gemaakt. Verder veel gezwommen om af te koelen en dinsdagavond dan toch eindelijk de eerste regenbui. Dat ging meteen wel flink tekeer. Water kwam onder de deur door de hotelkamer in. Katherine overstroomt nogal eens. In 1998 schijnt het water drie meter hoog gestaan te hebben in de main Street. Het valt nu dus nog heel erg mee. Gelukkig. We hadden hier verder volop de tijd om het Australische leven te bestuderen. Wat valt op?
Australiërs zijn waarschijnlijk geboren met slippers aan
Ook bouwvakkers houden zich aan deze nationale klederdracht. We zagen mannen sjouwen met stapels bakstenen, gewoon op hun teenslippers. (Alsof stenen sjouwen in de felle zon, bij 40 graden al niet ongezond genoeg is)
Ze houden van verkleinwoordjes; de salties en freshies (ook wel sweeties) noemden we al maar ook schnitties (schnitzels) en uiteraard skippies
Termietenheuvels kun je een t-shirt of een geel hesje :-) aangeven, een bril en een pet opzetten. De termieten bouwen gewoon door
Sommigen houden er rare eetgewoonten op na; we zagen een kroeg waar je eeuwige roem kon verdienen door 50 of 100 oesters te eten. Dit onder het motto; slippery little sucker

Na Katherine is het tijd om even flink wat kilometers te maken. We rijden in twee dagen naar Alice Springs. Een etappe van ruim 650 km naar Tennant Creek en de dag erna eentje van ruim 500. Onderweg vooral dode dieren naast de weg (tientallen kangoeroes, een paar koeien en paarden) en leegte. Maar gelukkig weten ze van kleine dingetjes een attractie te maken. Zo zagen we de oudste pub in Daly Waters en de UFO hoofdstad van Australië in Wycliffe Well. Bij zo’n attractie kun je ook altijd even wat drinken of indien nodig tanken. Ook op deze route; de beroemde devils marbels (karlu karlu). Dit zijn een heleboel enorme, ronde keien. Heel bijzonder. Na deze twee reisdagen zijn we aangekomen in Alice Springs, precies halverwege Darwin en Adelaide. Op een gesmolten sierstrip bij het spatbord na, heeft de auto het prima volgehouden. Het smelten zal toch niet aan de 44 graden gelegen hebben? Volgens het journaal een meevaller want er was 47 graden voorspeld. Onderweg kwamen we bij 44 graden in een regenbui terecht. De temperatuur zakte binnen tien minuten naar 26 gaden en erg mooi was het om te zien dat regen ook kan stijgen. Alles verdampte in een handomdraai.